Ik ga proberen een blog te schrijven over mijn verblijf in het ziekenhuis en mijn strijd tegen kanker. Voor mij een manier om het te verwerken en wellicht voor anderen een bron van inspiratie. Doe er mee wat je wilt. Ik schrijf het in stukjes want ook dit kost energie. Energie die ik niet veel heb, dus gedoseerd moet gebruiken. Ik hoop een blog met een lach en een traan, maar geen klaagzang, want zo zit ik niet in elkaar. Aangezien mijn concentratie te wensen overlaat, probeer ik zo veel mogelijk te letten op mijn taalgebruik (eens een juf...). Sorry als er toch af en toe een foutje doorheen glipt.
Tien voor elf, geduldig wachten tot ze mij oproepen voor de röntgenfoto van mijn heupen. Na weken moeilijk te hebben kunnen zitten, staan en lopen gaat er nu eindelijk wat gebeuren. Wat duurt wachten dan lang... Ik zie een papier in posterformaat hangen dat mensen die eventueel later komen, toch eerder geholpen kunnen worden. Dit gebeurt dan ook regelmatig. Proberen vooral niet jaloers te zijn op mijn medepatiënten, want ik ben er door de huisarts maar tussen gepropt, blijkt lastiger dan ik dacht. Pijn met het zitten op mijn rechter bil, staan, zitten op je linker bil, het maakt niet uit, alles doet zeer. Eindelijk klinken daar de verlossende woorden: "Mevrouw Mahler?" Ik hobbel achter de vriendelijke verpleegkundige aan, geef haar in de kleedruimte een slap handje en ver excuseer mij daarvoor. (Waarom? Ik kan er toch niks aan doen dat mijn hand is uitgevallen.)
Ze helpt mij lief uit de kleren, begeleid mij naar de heerlijke harde tafel, waar je onmogelijk fijn op kunt liggen. Na drie verschillende houdingen en foto's, sta ik er ondanks alles lief lachend op. We hebben zelfs gezellig kunnen kletsen over dat je moet genieten van het leven. Een waarheid die een kwartier later maar weer eens bevestigd zal gaan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten