24 Februari 2017 (3)

Ga eens proberen mijn verhaal van de diagnose af te schrijven.

De orthopeed geeft het belang aan van zo min mogelijk belasten van mijn rechter been. Het zitbeen mag absoluut niet breken, want dan hebben we een erg groot probleem. Dit houdt in gaan lopen met krukken. Eenmaal buiten moet ik naar de poli om een afspraak te maken voor een botscan en MRI. Vlak voor de poli word ik opgevangen door de verpleegkundige die bij het gesprek aanwezig was. Zij neemt mijn papieren in beslag en gaat het voor mij regelen. In de loop van de dag ontvang ik een belletje. Pap en ik rijden richting Elst, eerst even wat dingen regelen voordat ik mam moet confronteren met dit 'onaangename' nieuws. 

Op naar Medipoint voor krukken. Daar aangekomen worden we geholpen door een hele vriendelijke mevrouw. Krukken gaan het niet worden, want ik kan niet op mijn rechterarm steunen. We komen uit bij een rollator, geen gewone want ook daar moet je op steunen. De mevrouw denkt goed mee en komt aanzetten met een rollator met armsteunen. Even oefenen, wat goed gaat en dan mag hij de auto in. Ook heb ik een zit kussen nodig, maar die moet ik telefonisch bestellen. We rijden even langs de huisarts om de boodschap door te geven, maar daar zijn ze al geïnformeerd door de orthopeed.

Van de huisarts naar mama, een lastige boodschap om te moeten vertellen. Mam heeft het er moeilijk mee, net als papa. Het hoort ook niet zo te zijn. Je kinderen pijn zien lijden is, denk ik, het ergste wat er is. Helaas is het niet anders en de vraag 'waarom ik?' kost nodeloos veel energie. Ik sla een arm om mama heen en troost haar zo goed en kwaad als ik kan.

Hier bel ik ook de afdeling van Medipoint over mijn zit kussen, ze leggen in het filiaal in Elst wat probeer-exemplaren klaar, zodat ik kan proefzitten. Ik vraag of pap en mam meegaan naar mijn huis want ik moet de jongens dit ook nog vertellen en daar zie ik ontzettend tegen op.

Bij Medipoint kies ik een fijn kussen uit en we rijden naar huis. Daar wachten twee heerlijke, lieve jongens die ik een boodschap moet gaan vertellen, waar ik echt geen zin in heb. Ik vraag ze op de bank te gaan zitten en geef aan dat ik niet zo'n goed nieuws heb. Ze zijn stil, weten niet goed wat ze moeten zeggen en wat ze met hun emoties moeten. Wat doet mij dit pijn en veel verdriet. Voor mijn ouders vind ik het vervelend, maar dit zijn twee jonge jongens die gewoon een gezonde moeder verdienen. een moeder die nog jaren van ze wil en kan genieten, helaas is dat niet de werkelijkheid. Wat heb ik met ze te doen... Mijn moederhart breekt, soms zijn dingen zo onterecht. Met Theo inlichten wacht ik tot hij thuis is, ik moet er niet aandenken dat hij het weet en van Nieuwegein nog helemaal naar huis moet. Daarom licht ik ook de rest van de familie pas in, zodra hij thuis is. Mijn schoonouders, Theo en Fieke, krijgen natuurlijk wel een belletje. Ze staan al vrij snel op de stoep. Pap en mam gaan richting huis. Als Theo thuis komt vertel ik, waar hij, denk ik, stiekem al bang voor was. Hij gaat samen met Fieke een rondje lopen met Rock. Zijn manier om alles een plekje te geven, de schat.

Rest van de middag en avond ben ik druk met bellen, mensen inlichten. De jongens gaan 's avonds wel even naar de judo, afreageren. 's Avonds staan Ronald en Fieke op de stoep. Ontzettend fijn en lief! Bedankt Ronald voor het opruimen van het aanrecht 😉, je bent een lieverd!