06 Maart 2017

Dag van de waarheid.

Ondanks het feit dat ik vandaag de uitslag zou (ja, je leest het goed 'zou') had ik afgelopen nacht goed geslapen. Tijdens het ontbijt en in de loop van de ochtend stromen de berichtjes binnen via de App, via FB of sms. De een nog liever dan de ander, goed bedoeld ook, maar ik kan niet anders denken dan 'mensen, ik ben nog niet dood'. Oh dit klinkt heel onaardig van me, maar zo bedoel ik het echt niet, want de reacties zijn allemaal even hartverwarmend.

Tegen een uur of tien komt de verpleegkundige om wat vragen te stellen over mijn thuiskomst en wat er dan geregeld moet gaan worden. Allereerst moet ik zorgen voor een bed in de woonkamer, naar boven is voorlopig geen optie. Ook moet er een rolstoel komen. Hier heb ik er ook een, maar deze mag alleen niet mee naar huis. Thuis zou ik er ook niet veel aan hebben want ik kan er zelf niks mee. Ik moet altijd geduwd worden, want met mijn lamme handje kan ik zelf natuurlijk niet vooruit komen. Ik moet iets hebben waarmee ik zelf buiten een rondje zou kunnen rijden. In huis heb ik mijn rollator. Naast de hulpmiddelen heb ik ook hulp nodig om mij te verzorgen, bijv. douchen. Theo is natuurlijk al vroeg weg en later thuis, dus dat is geen optie. Hiervoor krijg ik gelukkig vanuit het ziekenhuis alle hulp en helpen zij mij dit soort dingen op een rijtje te zetten. Erg fijn!

Om één uur is Theo hier, fijn op tijd voor het gesprek van half vier/vier uur. Ook pap en mam wippen even binnen, maar aangezien Kjeld de ketting van de fiets heeft liggen en opa onze handige Harry is, moeten zij kwart over twee richting Kjeld (want ik ben eerder uit ;-)). Terwijl we lekker zitten te kletsen, komt de verpleegkundige de kamer op en geeft aan dat niet alle uitslagen binnen zijn. Goh verrassend, dat wist ik donderdag al. De biopsie bestond uit drie delen, één deel was vrij snel al duidelijk en de derde duurde 5 werkdagen. Tijdens het gesprek zouden de tot dan toe bekende uitslagen besproken worden. Nu dit niet het geval is en ze ook willen wachten op de laatste uitslagen van de biopsie, denk ik dat het echte foute boel is, hoe fout is de vraag. Dat wist ik natuurlijk al wel, want anders krijg je de kanker niet terug. We wachten het gewoon af, meer kan je toch niet doen. Ik maak me geen zorgen, want dat kost me te veel energie. Energie die ik niet veel heb en graag wil sparen voor de uitjes buiten of het in de rolstoel aan tafel zitten.

Het gesprek is nu verplaatst naar morgen half één. Helaas niet met mijn eigen oncoloog, maar met die van de afdeling hier. Die van mij is druk op de poli oncologie jammer genoeg, want dat is zo'n ontzettend fijn mens. Voor nu wordt vervolgd...en lieve mensen, ik waardeer echt al jullie berichtjes in welke vorm dan ook. Mocht ik ondankbaar over komen, dan was dat, nogmaals, niet mijn bedoeling.