09 Maart 2017

Home sweet home

Gisteren was ik erg moe en had ik geen zin om wat te schrijven. Thuis heeft Theo samen met Heleen op dinsdagavond de gang rollator- en rolstoel-'proef' gemaakt. Ook moest de woonkamer verbouwd worden. De piano is verhuist bij de eetkamertafel en de hoekbank staat nu op de plek waar de piano stond. Er moest namelijk plaats gemaakt worden voor een bed (ik mag niet meer boven slapen voorlopig). Woensdagochtend vroeg stond inderdaad mijn bed op de stoep. Ze hebben het bed heerlijk bij de achterdeuren gezet. Beddengoed lekker gewassen  en het bed alvast opgemaakt. Theo stuurde meteen wat foto's via de App. Rocky vond het allemaal wel erg spannend en wilde wel een kijkje nemen in/op het bed.

Het was woensdag in het ziekenhuis een drukke dag met bezoek, druk, maar wel gezellig. Het slurpt alleen mijn energie op. Ik was dan ook erg moe.

Na een heerlijk nachtrust, was het vandaag dan eindelijk zover na bijna twee weken ziekenhuis: lekker naar huis. Ik stond vanochtend wel op met pijn, dat is wat minder. Het ontbijt heb ik wel gegeten in mijn rolstoel, maar ben daarna snel weer in bed gelegd, want de pijn was nog niet gezakt. (Ik heb gedurende de dag twee keer langwerkende morfine, alleen de periode tussen het avondeten en het ontbijt is qua uren te lang. De werking is dan al gestopt. Vandaag dit probleem voorgelegd aan de zaalarts en zij zei dat ik de langwerkende morfinepillen om 08:00u en om 20:00u moest gaan innemen.)

Ook kwam vanochtend de transportdienst langs (de dienst die de thuiszorg/wijkverpleegkundige regelt.) Er wordt voor vrijdag hulp geregeld. Fijn, want Theo heeft deze week nog vrij van zijn werk, maar volgende week is hij weer aan het werk.

De volgende op het lijstje was een vriendelijke vrouw van de apotheek om de medicijnen te bespreken die mee naar huis moeten. Tjonge jonge, ik ben gewoon een wandelende dopingfabriek zeg! (Vanmiddag brachten ze de pillen thuis vanuit mijn apotheek, een grote plastic zak (sorry 😁) vol met, ik zou willen zeggen rotzooi, maar ik heb deze rotzooi hard nodig om de dag een beetje pijn-vrij door te komen.) Ik krijg de receptenlijst, een kopietje, mee naar huis.

Tegen kwart over tien kwamen ze mij even douchen, want morgen vindt er een 'intake'-gesprek plaats met de thuiszorg en zullen ze verder niet veel doen, dan kan ik er weer wat dagen tegenaan. Net of Theo mij in het weekend niet kan helpen, hahaha.

De zaalarts maakt een rondje en van mij neemt ze afscheid. Ik, zo optimistisch als ik ben, zeg meteen dat ik hoop haar nooit meer te zien. Gelukkig begrijpt ze hem 😉.

Theo is er rond twaalf uur en we willen net samen een broodje gaan eten in het Binnenhof, als de verpleegkundige de kamer opkomt met mijn ontslagpapieren. Tja, dan wil ik toch liever thuis een broodje eten! Dus op naar huis... home sweet home! De terugreis was een drama, zelfs met een dot morfine in mijn lijf was het oncomfortabel. Thuis werd ik weer heerlijk welkom geheten door mijn lieve viervoeter. De douche werd dunnetjes overgedaan. Op de deur hebben we alle lieve kaartjes opgehangen, zodat als ik in mijn bed lig ze kan zien hangen.

Bedankt verpleegkundigen van afdeling Oncologie B12, jullie waren lief, zorgzaam en fantastisch!