05 Maart 2017

Genieten van de kleine dingen des levens...

Na een nachtje niet zo heel lekker te hebben geslapen (en voordat iedereen zich zorgen gaat maken, niet van rare gedachten of wat dan ook, maar gewoon vanwege de warme temperatuur op de kamer) en om een uur of vier toch maar een morfine pil te hebben genomen, even kunnen slapen tot een uur of acht. De jongedame van de Roomservice komt vragen wat ik graag voor mijn ontbijt wil. 'Een croissantje graag,' antwoord ik met een brede glimlach. 'Die hebben we helaas niet, mevrouw.' Dat begrijp ik natuurlijk ook wel. 'U kunt wel een gekookt eitje krijgen.' Lijkt me heerlijk, dus doe maar naast de boterham die ik 's ochtends eet. Ik word door de verpleegkundige in mijn rolstoel geholpen en geniet van mijn zondagse ontbijtje mét ei...

Ik moet jullie bekennen dat ik erg moet wennen aan dat 'mevrouw' en 'u'. Meestal zeg ik dat mevrouw gewoon is thuis gebleven. Gelukkig pakken de meeste verpleegkundigen en de mensen van de Roomservice dit wel op. Erg fijn!

Aangezien ik na een lange nacht niet zo lang in de stoel kan, ben ik ook weer snel in bed te vinden met het volgende morfine pilletje. Naast mij wordt het bed gevuld met een man die een bloedtransfusie nodig heeft. Gezellig, want hij was er van de week ook. Even ter uitleg: ik lig op een kuren-kamer. Dit is een kamer waar mensen (chemo)kuren krijgen toegediend en mocht het nodig zijn een nachtje kunnen blijven slapen. De meeste nachten lig ik alleen, maar soms blijft er iemand logeren. Soms in geval van nood wordt er een bed geconfisqueerd door een andere afdeling. Kijkend uit het raam zie ik een wilg staan. Aan het begin van de week zaten er nog nauwelijks katjes aan, maar nu in een paar dagen tijd zit de boom vol! Mooi om te zien, de lente komt!

Aangezien het prachtig weer buiten is en het vanmiddag slecht schijnt te worden, volgens de vrouw van mijn buurman, vraag ik de verpleegkundige of ik mijn ouders eerder mag laten komen, zodat we met de rolstoel kunnen wandelen. 'Geen probleem!' Pap en mam arriveren en ik duik de stoel weer in, molton om de benen, omslagdoek tegen de wind. We lopen het ziekenhuis uit en lopen een rondje om het parkeerterrein. Ik zeg tegen mam dat ik zo'n ontzettende zin heb in stamppot, maar door mijn lactose dieet krijg ik een menukaart met ongeveer zeven gerechten. Daar mag ik uit kiezen en stamppot staat daar niet op helaas. Halverwege gaat de rubberen band van mijn linker voorwiel er af, balen want dan rijdt de stoel niet echt lekker én hobbelt de boel veel meer. Pap kan hem helaas daar op het fietspad niet maken, dus toch maar stug doorduwen tot we weer in het ziekenhuis zijn. Onderweg geniet ik van het zonnetje (vitamine D) en een roodborstje die de struiken in hipt. Terug in het ziekenhuis vindt mam dat we wel een kopje koffie hebben verdiend. Pap misschien, want die heeft geduwd, maar ik heb echt niks gedaan, behalve dan stil zitten. We nemen een kop koffie en een saucijsje. Helaas, zit wat lactose in, we leven maar één keer. In het ergste geval krijg ik diarree, scheelt weer zakjes Movicolon. Het gaat er in als zoete koek.

Op de kamer krijg ik al vrij snel mijn lunch, ook hier besluit ik te steggelen en bestel een tosti. 'Mevrouw (grrr), kaas is toch lactose?' 'Ja,' zeg ik 'maar jij doet net of je niks weet.' 'Oké,' zegt ze.

De middag verloopt gezellig met bezoek en tussendoor nog tijd om Ireen Wüst te zien winnen. Ergens in deze middag komen ze weer langs voor mijn avondeten en krijg ik weer dezelfde zeven gerechten te zien, die ik al een hele week onder ogen krijg. 'Jammer dat hier geen stamppot bij staat,' probeer ik. 'Ja daar zit melk in.' 'Melk?' vraag ik, 'ik maak stamppot nooit met melk.' 'Ik zal het voor de zekerheid even navragen.' En weg is ze. 'Ja, melkpoeder zit er door.' De verpleegkundige komt toevallig langs en vraagt wat het probleem is. Ik geef aan dat er geen probleem is, maar dat ik zo'n zin in stamppot had en dat er helaas lactose in zit. 'Ik heb gelukkig geen allergie, maar een intolerantie,' geef ik aan. 'Oh,' zegt de verpleegkundige, 'wat gebeurt er als je stamppot eet dan?' 'Waarschijnlijk krijg ik dan diarree,' antwoord ik. 'Komt dan mooi uit,' zegt ze, 'hoef je ook die zakjes niet.' Volmondig zeg ik tegen de vrouw van de Roomservice 'geef mij maar stamppot!' Jullie snappen denk ik wel dat ik ongelofelijk lekker heb gegeten. Ik heb genoten van de kleine dingen die het leven je biedt. Dit is zo belangrijk en geeft je zoveel energie!