24 Februari 2017 (2)

Terug naar de wachtkamer om daar de uitslag van de foto's te mogen ontvangen. Daar treffen we (pap en ik) nog familie en kletsen even kort, want hier is de wachttijd een stuk korter. Al snel klinkt er: 'Mevrouw  Mahler?' en mag ik samen met pap plaats nemen in de bespreekkamer. De verpleegkundige gaat de orthopeed halen en twee 'man' sterk komen ze de uitslag brengen.

In hoeverre weet je dingen van te voren? Ik ben geen helderziende, maar dat het niet goed was, was voor mij al wel duidelijk. Mijn klachten waren duidelijk, maar klopten niet met de verschillende diagnoses die er de afgelopen weken/maanden gesteld werden. Soms voel je je zo machteloos en een hypochonder. Klagen zit niet in mijn aard en al helemaal niet over pijn. Medicijnen hiervoor slikken vind ik al een ramp en aangezien ik de afgelopen weken veel geslikt heb, zegt genoeg.

Er worden mij allerlei vragen gesteld door de orthopeed en de verpleegkundige notuleert mijn antwoorden netjes. dan komt het hoge woord er uit 'het is foute boel'. Goh, verrassend! Nee, voor mij niet. Er zit een tumor in mijn zit-bot (ik noem het zo, dat is niet de naam van dit ellendige botje.) Ik zie net op internet dat het zitbeen heet hahaha.

De vraag is of het is overgeslagen naar mijn kogelgewricht en eventuele andere plekken. Ik reageer nuchter, ik 'wist' het namelijk al langer. Pap is in tranen, logisch voor hem is het moeilijker, je staat er bij en kijkt er na.


Word vervolgd, de ergo-therapeute komt...