24 februari 2018

24 Februari 2017, Eén jaar geleden...

Toen ik op 24 oktober 2012 voor de eerste keer te horen kreeg dat ik kanker had, werd er ook gezegd dat de levensverwachting maximaal 20 jaar zou zijn. Och, dacht ik toen, 20 jaar...dan ben ik 58. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Jongens zijn dan oud genoeg. Ik had er vrede mee. Helaas loopt het leven altijd anders en kreeg ik vorig jaar te horen dat de kanker terug was, ditmaal uitzaaiingen in het bloed en de botten. Ongeneeslijk ziek... Wat een domper was dat en dat is zachtjes uitgedrukt... Het gekke is, dat ik wist dat ik niet oud zou worden. Dat klinkt misschien maf, maar ik heb dat altijd gevoeld.

Na de diagnose nam ik mij een aantal dingen voor: ik houd van het leven en ben nog niet van plan er de brui aan te geven. Kwaliteit van leven staat hoog in het vaandel, dat voorop gesteld. Ik wilde een Blog bijhouden over mijn ervaringen, voor onze jongens enz. Het blijkt wel lastig te zijn, er gebeurt zo veel dat ik af en toe door de bomen het bos niet meer zie. Er is zoveel te vertellen, maar de chemo's hakken er ook wel zo in, dat ik vaak erg moe ben en dan de puf niet kan opbrengen om wat te schrijven.

Mijn laatste Blog dateert dan ook al weer van ergens oktober vorig jaar. We gingen met ons gezin een week naar Polen, een diepe wens van mij was ooit Auschwitz te mogen zien, als geschiedenis-gek een must. Ik had mijn laptop mee om daar iedere dag wat te schrijven. Helaas, het was erg geweldig en indrukwekkend, maar ook hier kon ik de puf niet opbrengen. Wellicht doe ik het nog wel.

Ook de tussentijdse scan en uitslagen heb ik niet gecommuniceerd, terwijl de tumor stil stond en eigenlijk erg goed was. Gebrek aan energie... Ik ga toch een poging wagen om achterstallig onderhoud te doen, maar nu even niet.

Een jaar geleden... het jaar is omgevlogen. Nu heb ik natuurlijk erg veel structuur in mijn leven. Iedere donderdag is ziekenhuis/chemodag. Deze dag ben ik helemaal kwijt aan de chemo. Dit drie weken lang, week vier is gelukkig een rustweek of een bijtankweek. Het is maar hoe je het ziet. De bloedwaarden moeten natuurlijk ook de tijd krijgen om weer te herstellen. Inmiddels heb ik 10 chemo's achter de kiezen (10x een cyclus dan, anders zou ik 30 chemo's moeten zeggen.) Hoeveel er gegeven kunnen worden ligt aan mijn lijf, mijn tumor, mijn gesteldheid in zijn algemeen. Soms geven ze er drie en is het op, soms honderd... Daar ga ik natuurlijk voor, dan leef ik nog een jaar of 8. Zou mooi zijn! 

De dagen van de week bestaan voornamelijk uit verschillende therapieën, twee dagen waarop ik mij echt minder voel en de dagen na de chemo zijn erg vermoeiend. Ik slaap dan veel meer. Verder geniet ik van alles wat op mijn pad komt. Natuurlijk moet ik naast de chemo's ook regelmatig voor onderzoeken en uitslagen naar het ziekenhuis. Dat gaat gewoon door. Afgelopen dinsdag had ik een CT-scan en daar krijg ik op 7 maart de uitslag van. Ik voel mij hetzelfde als in oktober, toen de tumoren stil stonden. Pijn in mijn heup had en heb ik nog steeds, dat is een gevolg van het lange, niet goed bewegen. Bindweefsel en spieren leveren dan in en dat voel ik goed. Wel is het een feit dat mijn tumormarker stijgt...van 28 naar 33. Een stijgende tumormarker is natuurlijk nooit goed, maar we zien wel op 7 maart. Ik geef nog lang niet op!!!

Eén jaar geleden de diagnose ongeneeslijk ziek... Een jaar vol met vreugde en natuurlijk (ik zou liegen als het niet zo was) verdriet. Lieve mensen, leef het leven en bovenal geniet!!!