Grappig dat steeds meer mensen aan mij vragen 'Klopt het dat ik al geruime tijd niks nieuws meer heb gelezen van je?' Ja, lieve mensen, dat klopt. Soms heb ik zelf ook tijd nodig om dingen een plekje te geven en het een gaat gemakkelijker dan het ander...
Iets wat echt wel enige tijd nodig had om een plekje te krijgen, was mijn werk. De meesten weten dat ik basisschoolleerkracht ben al vanaf 1996. Dat heb ik altijd met heel veel plezier gedaan, het speciaal onderwijs en het reguliere onderwijs, beiden met vele mooie momenten om op terug te kijken.
Sinds februari is het al wel duidelijk dat ik nooit meer voor de klas kan gaan staan. Een paar jaar geleden ben ik al minder gaan werken. Ik werkte fulltime en werd afgekeurd voor de helft. Moeilijk, maar ik werkte tenminste nog. Door alle nasleep van de behandelingen van 4,5 jaar terug, was/werd ik niet meer de oude ik. Snel vermoeid, slecht geheugen, lichamelijke beperkingen zorgden er onder andere voor dat ik het onderwijs erg lastig vond om terug te komen na kanker. Je kunt niet 'half' voor de klas staan. De kinderen verdienen iemand die ze de aandacht geeft die ze nodig hebben en dat vond ik steeds lastiger worden en ging hierdoor ook steeds meer twijfelen. Na een tweede keer diagnose kanker, met dit keer geen kans meer op genezing, werd mij al vrij snel duidelijk: het lesgeven gaat het hem niet meer worden... Maar tsjonge, wat is dat moeilijk te accepteren! Ondanks de fijne gesprekken die je dan hebt met de personeelsfunctionaris en de directeur, het besef dat voor jou je loopbaan erop zit, is erg lastig. Als dit eenmaal een plekje heeft gekregen, begint het echte verwerken én in mijn geval de confrontatie van het échte afscheid...
De laatste maandag van het schooljaar betekent de afscheidsmusical van groep 8 voor opa's en oma's. Normaal, als je werkt, dan zie je de musical al wekenlang opbouwen. De laatste weken kun je als leerkracht (ook al sta je niet voor groep 8) de liedjes meezingen en de grapjes uit de musical dromen. Ik zal jullie zelfs eerlijk bekennen dat veel leerkrachten vroeger tijdens de afscheidsmusical nog even wat laatste dingen deden om het schooljaar af te ronden of alvast voor het nieuwe schooljaar bijv. het kopieerapparaat aanzetten, zodat het gekopieerde materiaal al in de klappers voor het nieuwe schooljaar kan. Ook ik heb mij hier 'schuldig' aangemaakt.
Helaas had ik dit afgelopen jaar nog niets van de musical gezien. De groep die nu afscheid ging nemen was de laatste groep waar ik les aan had gegeven, een gedeelte van deze groep zelfs twee keer, in groep 4/5 én in groep 7. Wat een geweldige klas was die groep 4/5, zo sociaal en tolerant naar elkaar toe. Ook al stond ik maar even voor die groep (eind oktober werd er de eerste keer borstkanker geconstateerd), ik had zoiets nog nooit meegemaakt. Behulpzaam, eerlijk, open, zijn zomaar drie woorden die mij te binnen schieten als ik aan dit clubje denk. In het jaar dat ze in groep 7 zaten, samenstelling inmiddels veranderd, heb ik maar één dag per week voor deze groep gestaan. En nu namen ze afscheid... Ik had bedacht dat ik de afscheidsmusical, als ik me goed voelde, graag wilde zien. Omdat ik mijzelf aardig goed ken, ben ik die maandag al gegaan. Had ik de musical al een keer gezien en zouden er op de echte afscheidsavond geen verrassingen meer zijn. Wat ging het goed, ik zat in mijn rolstoel ergens aan de zijkant en heb echt genoten. Ondanks wat kleine haperingen hier en daar waren ze geweldig. Ik dacht 'die dinsdag lukt vast ook wel'. Maar op dinsdag was de lading toch echt anders. Het was een écht afscheid, zowel van de kinderen van de basisschool als voor mij. Tijdens het afscheidslied, dat er elk jaar steevast in zit, kwam die boodschap extra hard binnen 'ja Chantal zij nemen afscheid van school, maar jij ook van je werk waar je al die jaren zo van hebt genoten.' Pfff, daar kwamen de tranen, nu nog wat stiekem (gelukkig was het redelijk donker.) Na allerlei plichtplegingen, begon het gezellig samen zijn. Ik werd voorzien van drankjes en knuffels van de kinderen. Het werd een groot tranendal wat mij betreft. Lieve woorden van de jongens, meiden en ouders...ik had het erg zwaar. Zij gaan verder op hun levenspad, nieuwe school, nieuwe uitdaging en het mijne eindigt (maar voorlopig nog niet hoor!) Het contrast kon niet groter wezen... Toch heb ik een hele fijne avond gehad, want het heeft mij erg goed gedaan.
De laatste donderdag is altijd het teamuitje, gezellig eten, drinken en alvast de vakantie inluiden. Deze dag had ik ook de chemo, onder het mom 'als ik mijzelf goed voel, dan kom ik' wilde ik ook echt gaan. Ik wilde zelf geen afscheid, want dan is de deur dicht en wordt de drempel om collega's te zien erg hoog wat mij betreft. Na de chemo wilde ik nog op weg voor een kleinigheidje, een soort van 'afscheidscadeautje', want het volgend schooljaar zou er heel anders uitzien wat mij betreft. Ik ben geen onderdeel meer van het team, geen collega, geen juf... Het moet echter wel een plekje krijgen, dan verwerk je het ook sneller. Dus een afscheidscadeautje en geintje was wel op zijn plaats. Nu heb ik zelf een gruwelijke hekel aan Spinners (die dingen die je op je vingers kunt ronddraaien en die ook nog eens rustgevend schijnen te zijn.) Gezien de beschrijving hiervoor een prima cadeau voor iemand in het onderwijs, want de rust is soms ver te zoeken. Wel vond ik dat er ook nog wat serieus bij moest, want voor mij was het ook een serieuze aangelegenheid. Ik vond op Pinterest een gedichtje wat perfect mijn gevoel weergaf, deze heb ik op de Spinner geplakt en er kort wat bij gezegd. Ook nu had ik een fijne avond, een goed afscheid van hele fijne collega's...
Het gedichtje wil ik jullie niet onthouden:
Je hoeft niet zo sterk
te zijn om iets vast te houden,
maar je moet heel sterk zijn
om iets los te laten!
