Terwijl ik dit schrijf en onderwijl mijn laatste blog (09 juni 2017) lees denk ik: 'Oh foei, er is wel degelijk iets belangrijks gebeurd!) Op 15 juni is eindelijk mijn felbegeerde traplift geïnstalleerd. Mijn dank is dan ook groot aan alle mensen die dit mogelijk hebben gemaakt! Ik zal jullie zelfs opbiechten dat ik, als er niemand thuis was, gewoon een paar keer naar boven en beneden ben gegaan puur alleen omdat het nu kan! Zo heerlijk, bijna niet voor te stellen.Ik heb nog even mijn Facebook gecheckt, zodat ik echt niet iets vergeet uit afgelopen periode. We hebben ondertussen een geweldig gesprek gehad met de mentor van Sven. Er is vanuit het Citadel gelukkig erg veel begrip voor de moeilijke periode van Sven. Toch heeft hij wel zijn Cambridge examen gehaald!!! Sven gaat volgend jaar al twee vakken examen doen, biologie en beeldende vorming. De overige vakken doet hij het jaar er op. Echt zo ontzettend fijn dat ze mee willen denken en hem willen ontlasten de aankomende twee jaar! In onze ogen is Tim Aerdts de topmentor die ieder kind verdiend! Kjeld is, ondanks alles, over naar 5 Gym. De jongens verwerken het verdriet op hun eigen manier, dat maakt ons dan ook zo geweldig trots. We hebben echt zulke heerlijke mannen!
In de tussen tijd hebben we na de tweede kuur een gesprek gehad in het ziekenhuis en toevalligerwijs ben ik er achter gekomen dat de Naproxen in combinatie met de chemo voor mij niet werkt. Van de Naproxen kun je misselijk worden alsmede van de chemo. Beiden samen is voor mij geen optie. Ik word er hondsberoerd van. Op aanraden van de verpleegkundige van het ziekenhuis ben ik nu helemaal gestopt met de Naproxen. Mocht ik de pijn niet trekken, dan kan de dosis morfine verhoogd worden. Een prettig idee, dat ik toch meer mogelijkheden heb dan alleen deze pijnstiller. Op dit moment gaan de chemo's goed en de vervelende vijfde dag bestaat uit een weeïg gevoel en op gezette momenten eten. Om 12 uur eet ik mijn boterhammetje en mijn pillen en dan ga ik mijn middagdutje doen. In die zin merk ik wel dat de chemo er in hakt, ik moet echt rusten tussen de middag, maar goed als dat alles is?
Vorige week had ik een PAC-probleem (Port-A-Cath). Na een rustweek deed hij niet wat hij moest doen. Ik had een gesprek in het ziekenhuis om half tien en was pas kwart over één klaar. Verschillende verpleegkundigen zijn bezig geweest om er bloed uit te krijgen, maar het lukte hen niet. Uiteindelijk moest ik naar de röntgen om te kijken of de PAC goed zat. Wat denk je op de röntgen halen ze er zo bloed uit. Ik weer terug naar de oncologie-afdeling en daar werkt het ding weer niet, grrr. Van de gewone afdeling B12 werd een verpleegkundige speciaal voor mij gehaald. Zij heeft met veel geduld geprobeerd er toch bloed uit te halen, maar dat werd toch maar uit mijn voet gehaald, want mijn armen lenen zich al jaren niet meer voor dit doel.
Gelukkig ging de chemo vandaag wel goed. De PAC deed gewoon zijn (of haar😜) werk. De uitslagen van mijn bloedwaarden waren snel binnen en goed, dus de chemo kon gegeven worden. Ik was zelfs al om drie uur klaar, een unicum! De vermoeidheid die ik iedere keer na de chemo ondervind, is achterwege gebleven! Al-met-al een paar top weken!
